Ναι φίλες και φίλοι. Είμαι ό,τι ακριβώς δηλώνει και ο τίτλος μου. Ένας καταραμένος οπαδός των Knicks, ο οποίος όσο και αν γουστάρει να βλέπει το μπασκετάκι της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού, άλλο τόσο δεν αντέχει να βλέπει τα τερτίπια της ομάδας του. Ποιόν να κατηγορήσω για αυτή την αγάπη μου προς τους “Knickerbockers”; Μα φυσικά τον πατέρα μου, ο οποίος με είχε πάει να δω έναν αγώνα, στην Μέκκα της Αμερικανικής επαγγελματικής καλαθοσφαίρισης, το Madison Square Garden, το μακρινό 1994. Εκεί όπου είδα τον John Starks, στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του (19,0 πόντους μέσο όρο εκείνη την χρονιά) να κάνει σκόνη και θρύψαλα τους δύσμοιρους τους Minnesota Timberwolves. Μπορεί άπαντες στην Ελλάδα να δήλωναν MJ fans, αλλά εγώ είχα κολλήσει εκεί. Με τον Starks, ο οποίος κακά τα ψέματα δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο σαν παίκτης. Έχει μείνει στην ιστορία του NBA, γιατί είχε πιαστεί στα χέρια με την μισή ομάδα των Chicago Bulls. Έμεινε επίσης στην συνείδηση των φιλάθλων των Knicks ως ο παίκτης που έχασε τον τίτλο του 1994 από τους Houston Rockets. Μαντάρα τα είχε κάνει στο 6ο παιχνίδι ο φίλτατος John, την στιγμή που οι “πορτοκαλί” κρατούσαν το Championship σετ, στο χεράκι τους. Εν τέλει γύρισαν πίσω στο Houston για το έβδομο παιχνίδι της σειράς και αντί να γυρίσουν στο “Μεγάλο μήλο” ως θριαμβευτές, επέστρεψαν με πρησμένο μάγουλο από την σφαλιάρα που έφαγαν.
Όπως και να έχει κάπως έτσι ξεκίνησε η συμπάθεια μου προς αυτό το σωματείο που ονομάζεται New York Knickerbockers. Όπως σχεδόν όλες οι αθλητικές μου συμπάθειες, έτσι και αυτή ξεκίνησε από τα ερεθίσματα που μου έδωσε ο περίγυρος μου. Υποστήριξα τον Παναθηναϊκό ας πούμε, διότι όλο μου το σόι το κάνει και τους New England Patriots, διότι ο Jean με έβαλε να δω τις μαγικές στιγμές του Tom Brady. Η μοναδική ομάδα που επέλεξα για τον εαυτό μου αποτελεί η Wolverhampton Wonderers, ομάδα ποδοσφαίρου της Αγγλίας και αυτό διότι σπούδασα στην ομώνυμη πόλη. Σε όλα τα άλλα κάποιος με παρέσυρε. Α ρε πατέρα. Δεν μπορούσες να υποστηρίξεις Celtics και εσύ; Η ομάδα μπορεί να έχει να δει δαχτυλίδι από την μακρινή δεκαετία του 70, αλλά στα 90s κανείς δεν μπορούσε να υποστηρίξει πως οι Knicks ήταν μικρού μεγέθους. Απεναντίας. Διαθέτοντας τον τιτανοτεράστιο Patrick Ewing στις τάξεις τους, οι Νεοϋορκέζοι αποτελούσαν πάντα υπολογίσιμο αντίπαλο. Οι κόντρες τους με τους Indiana Pacers του Reggie Miller αλλά και τους Miami Heat του Alonzo Mourning έχουν γράψει την δική τους ιστορία και πέντε χρόνια μετά την αποτυχία στους τελικούς του 1994, οι Knicks κατάφεραν και βρέθηκαν ξανά στα Finals της κουτσουρεμένης σεζόν του 1999. Εκεί έπρεπε να ταξιδέψουν ξανά προς Texas μεριά για να αντιμετωπίσουν τους San Antonio Spurs. Κάτι η απώλεια του Ewing και κάτι το τρομερό ταλέντο των Spurs εκείνης της εποχής, έφεραν το τελικό 4-1 στην σειρά των αγώνων, με την ομάδα της Νέας Υόρκης να γονατίζει στην ανωτερότητα των Τεξανών. Κάπου εκεί είχε ξεκινήσει και η συμπάθεια μου για τον δαίμονα που άκουγε στο όνομα Latrell Sprewell, αλλά για αυτόν θα σας μιλήσω μια άλλη φορά. Την επόμενη σεζόν οι Knicks έφτασαν μέχρι τους τελικούς της Ανατολής, όπου και ηττήθηκαν από τους Pacers με 4-2 και εκεί ήταν κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, η αρχή της κατηφόρας για την ομάδα. Η αρχή της μιζέριας για εμάς τους δύσμοιρους τους Knicks fans.
Από την έναρξη του 21ου αιώνα και έπειτα οι Knicks μετράνε μόλις τέσσερις παρουσίες στα playoffs και από αυτές τις τέσσερις κατάφεραν να ξεπεράσουν τον πρώτο γύρο μόλις μία φορά, την σεζόν 2012-2013 , όταν και αποκλείστηκαν από τους Pacers με 4 – 2 στις νίκες. Από το 2001 και μετά οι “πορτοκαλί” μετατράπηκαν τελείως σε pretenders, σε ομάδα που ντρέπεσαι να την βλέπεις, στους Cleveland Browns του NBA, όπως τους αποκαλεί ο Βαγγέλης. Τι έγινε όμως και οι Knicks κατήντησαν να χλευάζονται από τους πάντες;
Εν αρχή ην το χάος. Ή μάλλον όχι. Εν αρχή ην ο James Dolan. O άνθρωπος που το 1999 ανέλαβε το κουμάντο του Madison Square Garden και ως εκ του αποτελέσματος ανέλαβε και τις τύχες των ομάδων που αγωνίζονται στην θρυλική αρένα. Μια από αυτές είναι και οι Knicks. Βλέπετε η ομάδα ανήκε στην Paramount Communication που είχε αναλάβει την διαχείριση του γηπέδου και το 1999 η Paramount πούλησε τις μετοχές της, στην Viacom και την Cablevision, το συμβούλιο των οποίων, όρισε τον James Dolan ως διαχειριστή των δραστηριοτήτων του MSG αλλά και των ομάδων που αγωνίζονταν σε αυτό. Tους Knicks, τους Liberty του WNBA και τους Rangers του NHL. Από το 1999 και έπειτα λοιπόν ο Dolan κουμαντάρει το πλοίο των Knicks και οι αποφάσεις του, έχουν μετατρέψει την ομάδα σε Τιτανικό, έτοιμο να χτυπήσει το παγόβουνο και να βυθιστεί. Στα 19 χρόνια που ο Dolan διοικεί την ομάδα, η κατρακύλα δεν έχει σταματημό. Αρκετά είναι τα media της Αμερικής τα οποία έχουν χαρακτηρίσει τον 62χρονο επιχειρηματία ως τον χειρότερο ιδιοκτήτη ομάδας NBA. Κάτι σαν άλλον έναν Jimmy Haslam δηλαδή. Το Sports Illustrated μάλιστα, είχε βάλει και μια δημοσκόπηση, στην οποία ο Dolan ψηφίστηκε μακράν του δεύτερου, ως ο χειρότερος. Κάποια στιγμή ακόμη και ο ίδιος ο πρώην κομισάριος της λίγκας, David Stern, είχε τονίσει πως οι Knicks δεν είναι ο ορισμός της ομάδας, που διοικείται σωστά.
Πολλά λεφτά έχουν πεταχτεί σε αυτές τις δύο δεκαετίες, με τον Dolan στο διοικητικό τιμόνι. Λεφτά πεταμένα, σε παίκτες τύπου Eddie Carry, Stephon Marbury, Steve Francis, Joakim Noah. Λεφτά πεταμένα σε προπονητές, όπως ο Mike D’Anthony, o Lenny Wilkens, o Mike Woodson και ο Derek Fisher. Λεφτά πεταμένα σε παράγοντες, όπως ο Isiah Thomas, o Donnie Walsh (ο οποίος ιδέα δεν είχε από μπάσκετ) και ο Phil Jackson, ο οποίος θα πληρώνεται αδρά για τα επόμενα τέσσερα χρόνια παρά το γεγονός πως απολύθηκε πριν σχεδόν έναν χρόνο. Όλοι τους, ο ένας μετά τον άλλον, έδωσαν τον χειρότερο τους εαυτό στην ομάδα. Donnie Walsh και Mike D’Anthony επέλεξαν με το #6 pick των draft του 2007, τον Danilo Gallinari ενώ την ίδια χρονιά θεώρησαν σκόπιμο να ανταλλάξουν τον καλύτερο τους σκόρερ, Jamal Crawford στους Golden State Warriors για τα μάτια του… Al Harington! O Walsh πιστώνεται και την αποτυχία του, στο trade του Carmelo Anthony, τον Φεβρουάριο του 2012, όταν και αποφάσισε να ξηλώσει όλη την ομάδα, η οποία μέχρι τότε είχε αξιολογότατη σεζόν, με τους Amare Stoudemire και Raymond Felton, για να φέρει στην Νέα Υόρκη τον Melo. Θα μπορούσε κάλλιστα να περιμένει μέχρι το καλοκαίρι όταν και ο Melo θα έμενε ελεύθερος, αλλά ο Dolan ήθελε άμεσα σταρ στο “Μεγάλο Μήλο”, οπότε ήρθε ο Melo για να φύγει όλη η ομάδα. Την συνέχεια όλοι λίγο πολύ την ξέρετε. Ο Melo κατάφερε να οδηγήσει τους Knicks μόλις δύο φορές στα playoff και στην μία εξ αυτών οι Knicks κατάφεραν να προκριθούν στον δεύτερο γύρο. Μέχρι και την αποχώρηση του, το περασμένο καλοκαίρι, ο Melo ηγήθηκε της ομάδας και την είχε διαρκώς εκτός postseason. Από το 2013 και μετά, οι Knicks έχουν τερματίσει 9οι, 15οι και 13οι στην Ανατολή…
Ο Phil Jackson αποτελεί προπονητή θρύλο του αθλήματος, αλλά στην Νέα Υόρκη απέδειξε πως δεν κάνει να ηγείται διοικητικά καμίας ομάδας. Ο Dolan του προσέφερε με πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για την θέση του προέδρου και ο Phil, στα 70 του αποφάσισε να αφήσει για λίγο το αγαπημένο του διαλογισμό στην Montana και να αναγεννήσει τους Knicks. Ο τρόπος αναγέννησης βέβαια θα ήταν του τύπου “My way or the highway”. Παρά το γεγονός πως δεν προπονούσε την ομάδα, ο Phil ήθελε ντε και καλά, οι Knicks να εφαρμόσουν στο αγωνιστικό τους σύστημα, την λεγόμενη “τριγωνική επίθεση”, σύστημα με το οποίο ο Jackson έγινε θρύλος της προπονητικής. Ξεφορτώθηκε άρον άρον τον Mike Woodson λοιπόν και έφερε τον πρόσφατα αποσυρθέντα από την ενεργό δράση Derek Fisher για να κάνει τα θελήματα του. Αυτό που δεν υπολόγισε ο φίλτατος Zen Master όμως, είναι πως άλλο είναι να εφαρμόζεις το σύστημα αυτό στα 90’s με τον MJ και τον Pippen και στα early 00’s με τον Shaq και τον Kobe και άλλο να την εφαρμόζεις με τον Melo στα mid 10’s, ο οποίος δεν θέλει να παίζει και το συγκεκριμένο σύστημα μάλιστα. Η εμμονή του αυτή στην triangle offense, αποδείχθηκε καταστροφική τόσο για τον ίδιο, καθώς όλοι οι fans των Knicks τον γιούχαραν, όσο και για τον Fisher ο οποίος έφυγε σαν αποτυχημένος από το “Μεγάλο Μήλο”. Το μοναδικό καλό που άφησε ο Phil στην ομάδα, ήταν ο Kristaps Porzingis τον οποίο επέλεξε στο #4 των draft του 2015 και αυτό διότι δεν είχε άλλη επιλογή. Αρχική του επιθυμία αποτελούσε ο Jahlil Okafor, τον οποίο επέλεξαν οι Sixers ένα pick πιο πίσω με αποκλειστικό σκοπό να τσαντίσουν τον Phil.
Ο Jackson ναι μεν έφυγε μετά το πέρας του περσινού draft, στο οποίο αποφάσισε με το #8 να φέρει στην ομάδα τον 19χρονο Γάλλο point guard, Frank Ntilikina, αντί του Dennis Smith Jr αλλά οι παθογένειες ακόμα εμφανίζονται. Η ομάδα έχει καταντήσει σαν την μπασκετική εξορία του NBA. Κανείς δεν θέλει να καταλήξει σε αυτήν και για αυτό ευθύνεται αποκλειστικά ο διαχειριστή της, που δεν αφήνει κανένα να κάνει την δουλειά του. Μετά την απομάκρυνση του Jackson ο Dolan προσπάθησε να προσεγγίσει τον πρώην GM των Cleveland Cavaliers, David Griffin, ο οποίος με το που άκουσε την λέξη Knicks, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Η ηλεκτρική καρέκλα, δόθηκε τελικά στον δύσμοιρο τον Scot Perry, με προαγωγή εκ των έσω, ο οποίος μπορεί να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα αλλά δεν έχει την κατάλληλη διοικητική εμπειρία για να ανταπεξέλθει.
Τι πρέπει να αλλάξει λοιπόν για να καταφέρουμε να δούμε λίγη χαρά και εμείς οι δύσμοιροι; Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν να αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς αλλά αυτό είναι μια κουβέντα. Να απομακρύνει τον Dolan η Viacom μοιάζει δύσκολο διότι τόσο οι Knicks όσο και οι Rangers είναι αρκετά κερδοφόροι οργανισμοί. Τι μας μένει να ελπίζουμε; Να αλλάξει λίγο μυαλά ο Dolan. Να αφήσει έμπειρους επαγγελματίες ανθρώπους να δουλέψουν. Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι θα τους πείσει πρώτα, αλλά προχωράμε με βάρκα την ελπίδα. Η ομάδα την φετινή περίοδο, υπό τις οδηγίες του Jeff Hornacek έχει δείξει ένα αξιολογότατo πρόσωπο. Χάνει και κερδίζει με ψηλά το κεφάλι. Όλα αυτά μέχρι τον τραυματισμό του Porzingis την περασμένη εβδομάδα, ο οποίος υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού και θα μείνει για μεγάλο διάστημα εκτός αγωνιστικής δράσης.
Οι Knicks μπορεί να είναι στην 12η θέση της Ανατολής αυτή την στιγμή, αλλά τα assets για να δημιουργηθεί μια αξιόλογη ομάδα και να μην την χλευάζει κανείς, τα έχει. Ο Enes Kanter αποτελεί έναν δυνατό Center που πολλοί θα ήθελαν να έχουν στην σύνθεση τους. Ο Tim Hardaway Jr, έχει αποδείξει πως όταν θέλει, μπορεί να σκοράρει με πολλούς τρόπους. Ο Emanuel Mudiay θέλει να αποδείξει στα 22 του, πως δεν έχει ξεχάσει να παίζει μπάσκετ αφού το ταλέντο του είναι δεδομένο. Ο Ntilikina κάποια στιγμή θα ανέβει έστω και μισό επίπεδο και τουλάχιστον έχει δείξει εξαιρετικά στοιχεία στην αμυντική πλευρά του παρκέ. Αν δεν τα θαλασσώσει ξανά ο Dolan, τότε ο συγκεκριμένος κορμός μπορεί να στηριχθεί από ορισμένους καλούς βετεράνους και οι Knicks να εκπληρώσουν μέρος των δυνατοτήτων τους. Αν επιστρέψουν σε αυτό το επίπεδο, τότε όλο και κάποιος “τρελός” θα θελήσει να δουλέψει ξανά για αυτούς. Μέχρι τότε θα δούμε, θα ελπίζουμε και θα προσευχόμαστε να βάλει επιτέλους μυαλό, αυτός ο μουρλός ο διαχειριστής των Knicks.
By Dj Rico