Χάζευα στο ίντερνετ τις προάλλες και κατά την διάρκεια του ιντερνετικού μου ζάπινγκ πρόσεξα πως το Netflix πιστό στην παράδοση που έχτισε με το «The Last Dance» δημιουργεί ένα ακόμη ντοκιμαντέρ, αυτή την φορά για μια άλλη ομάδα μπάσκετ. Την Εθνική ομάδα των Η.Π.Α του 2008 ή αλλιώς γνωστή και ως Redeem Team ή αν προτιμάτε στα Ελληνικά «η ομάδα της λύτρωσης». Το ντοκιμαντέρ έχει να κάνει με την ομάδα που κατέβασε η Αμερική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο το 2008 και η οποία μετά από έξι χρόνια φαγούρας εξιλεώθηκε και κατέκτησε το χρυσό, απέναντι στους σκληροτράχηλους και παγκόσμιους πρωταθλητές τότε Ισπανούς. Πολλοί θα πούνε πως η παρουσία του Kobe Bryant στην τότε ομάδα, ήταν το στοιχείο που έλειπε από αυτήν για να μπορέσει να φτάσει ξανά στην γη της επαγγελίας και ίσως αυτοί οι πολλοί να έχουν δίκιο. Ο Κ.Β 24 ήρθε να προστεθεί σε ένα κορμό ο οποίος τέσσερα χρόνια πριν ήταν αρκετά νεαρός και έπεσε στην χρυσή γενιά ταλέντων του παγκόσμιου μπάσκετ η οποία έφτανε τότε στο prime της (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας Εθνικής). Ίσως το μοναδικό στοιχείο που να έλειπε από την redeem team λοιπόν, πέραν των παραστάσεων να ήταν το Mamba Mentality. Στις 10 Αυγούστου του 2008 λοιπόν, οι Αμερικανοί ξέκαναν με 101 – 70 τους τότε οικοδεσπότες του τουρνουά Κινέζους και για τα επόμενα 11 χρόνια δεν έμαθαν ποτέ ξανά τι θα πει ήττα σε μεγάλο τουρνουά. Η μοίρα μάλιστα γράφτηκε με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε το redemption story των Αμερικανών να ξεκινήσει στην Κίνα το 2008 και να τερματίσει στην ίδια χώρα το 2019 και πιο συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου, στον προημιτελικό γύρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, απέναντι στην Γαλλία (ήττα με 89 – 79).Το πως έφτασαν οι Kobe, Lebron, Melo μαζί με τους Chris Bosh, Carlos Boozer, Jason Kidd και τους λοιπούς παρατρεχάμενους στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου είναι κάτι που θα δείτε στο ντοκιμαντέρ των 10 επεισοδίων που θα βγει σε λίγες μέρες, αν βέβαια δεν ξέρετε ήδη την συγκεκριμένη ιστορία. Εγώ προσωπικά είμαι εδώ για να αναλογιστώ το αποτέλεσμα της όλης αυτής ιστορίας.
Είναι ευρέως γνωστό πως στις Η.Π.Α ο αθλητισμός έχει περίοπτη θέση στην κουλτούρα του λαού και όχι μόνο. Από την πολιτική ηγεσία μέχρι και τον τελευταίο λάτρη του οποιουδήποτε σπορ, όλοι βάζουν το λιθαράκι τους για να αναδειχθούν τα επόμενα ταλέντα του παγκόσμιου αθλητισμού. Τα Λύκεια και τα κολλέγια λειτουργούν με βάση το τοπικό στοιχείο και την λατρεία των οπαδών για τον τόπο τους, καθώς είναι αρκετά δύσκολο να υπάρχουν επαγγελματικές ομάδες σε όλα τα σπορ από όλες τις πόλεις και έτσι δίνεται η ευκαιρία σε διάφορα ταλέντα να εξελιχθούν και να δουλέψουν σε σύγχρονα και επαγγελματικά περιβάλλοντα, σε όποιο μέρος της χώρας και να βρίσκονται. Σύγχρονα περιβάλλοντα και εγκαταστάσεις τα οποία δημιουργούνται χάρη στις αρωγές της εκάστοτε πολιτειακής κυβέρνησης αλλά και της τοπικής κοινότητας, των χορηγών και των δωρεών. O LeBron James για παράδειγμα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Akron του Ohio, μιας πόλης 190,000 κατοίκων (χωριό για τις Η.Π.Α) και εκεί κατάφερε να αναδείξει το τεράστιο ταλέντο του και να γίνει #1 Draft pick στα 18 του μόλις χρόνια, χωρίς να πάει καν κολλέγιο. Για να σας δώσω ένα αντίστοιχο παράδειγμα είναι σαν να γεννιέται ξαφνικά ένα ταλέντο στην Ξάνθη και να κάνει «παππάδες» με το Λύκειο του. Τι πιθανότητες δίνει κανείς να εξελιχθεί αυτός ο παίκτης στην Ελλάδα; Όπως μπορείτε πολύ καλά να καταλάβετε λοιπόν, η Redeem Team δεν χρειαζόταν και τόσο τον Black Mamba για να επιστρέψει στην παγκόσμια κορυφή. Θα επέστρεφε στις επιτυχίες με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, αργά ή γρήγορα διότι οι δομές της είναι χτισμένες με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να πρωταγωνιστεί. Δομές που καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν ακολουθεί, τουλάχιστον όχι στο μπάσκετ.
Η Ισπανία για παράδειγμα η οποία από πολλούς θεωρούνταν η μοναδική ομάδα ικανή να κοιτάξει τους Αμερικανούς στα μάτια, βασίστηκε τόσα χρόνια στο πλούσιο ταλέντο της χρυσής γενιάς της. Και αυτή δηλαδή άργησε να ξεκινήσει την διαδικασία αξιοποίησης, επένδυση την οποία ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια και αυτό βλέποντας τα αποτελέσματα που είχε η Real Μαδρίτης από τις δικές της ακαδημίες (βλέπε Luca Doncic). Ακόμη και στην Ισπανία όμως το συγκεκριμένο εγχείρημα, της αξιοποίησης και προώθησης ταλέντων δεν είναι και τόσο εύκολο. Η τοπική κοινότητα δεν είναι το ίδιο ανοιχτοχέρα όπως στην Αμερική, οι ομάδες βασίζονται στις τσέπες των εκάστοτε ιδιοκτητών και μπορεί η Εθνική ομάδα της χώρας να καλεί ταλέντα από όλη την χώρα να λάβουν μέρος σε διάφορα τουρνουά που κάνει, αλλά δεν έχουν όλες οι οικογένειες την δυνατότητα να μετακινούνται.
Η Σερβία, η οποία και αυτή θεωρείται μεγάλη δύναμη της παγκόσμιας καλαθοσφαίρισης, φαίνεται πως ξεκινάει τον κατηφορικό της δρόμο. Το είχε πει και ο θρύλος του παρελθόντος άλλωστε, Zarko Paspalji, ο οποίος τόνισε πως ως μπασκετική χώρα, η Σερβία βασίζεται πολύ στις δάφνες του παρελθόντος της. Η οικονομική καταστροφή της Partizan σε συνδυασμό με την έλλειψη δομών και στελεχών εκτός Βελιγραδίου, κάνουν την κατάσταση για το μέλλον του αθλήματος στην χώρα πολύ δύσκολη. Στην Σλοβενία πιστεύουν πως ο Doncic θα παίζει μέχρι τα 50 του και πως αυτός από μόνος του είναι ικανός για να τους δώσει διακρίσεις. Στην Γερμανία και την Γαλλία έχει ξεκινήσει και εκεί μια προσπάθεια αξιοποίησης νεαρών παικτών η οποία αρχίζει να δείχνει τα πρώτα της ισχνά αποτελέσματα (Victor Wembenyama της Γαλλίας και Franz Wagner της Γερμανίας θα πρωταγωνιστήσουν σίγουρα στο μέλλον), αλλά και πάλι ακόμη και αυτοί είναι 10 – 15 χρόνια πίσω από το να κοιτάξουν την Team U.S.A στα μάτια. Στην Ελλάδα δεν ξέρω τι αναφορά χρειάζεται να κάνω. Αν δεν υπήρχαν δύο άνθρωποι που από την καλή τους την καρδία έδωσαν την ευκαιρία στον Γιάννη Αντετοκούνμπο να μπει στο παρκέ και στην συνέχεια να βάλει ο Θεός το χέρι του για να αλλάξει η μοίρα αυτού του ανθρώπου, τότε δεν ξέρω σε τι σημείο θα είχε φτάσει το άθλημα στην χώρα μας. Αν δεν υπήρχε το «παραμύθι» του Γιάννη μαζί με την αγάπη του νυν προέδρου της ΕΟΚ για το σπορ, ο οποίος όντας πρόεδρος του Προμηθέα δημιούργησε ένα υπερσύγχρονο project για τη νεαρή μπασκετική κοινωνία της Πάτρας, τώρα ίσως να περιφερόμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και παίκτες όπως οι Λευτέρης Μαντζούκας και Αλέξανδρος Σαμοντούροφ να έπαιζαν απλά στις αλάνες της γειτονίας τους.
Εν κατακλείδι, το redemption story της Αμερικής του 2008 δεν μας δίδαξε απλά πως αν οι NBAers το πάρουν απόφαση μπορούν να μας σφαλιαρίσουν όλους. Μας δίδαξε πως χωρίς θεμέλια δεν μπορούμε να χτίσουμε τίποτα. Επενδύσεις στο νεαρό στοιχείο, σημαίνει επιτυχίες, αξιοποίηση, σημαίνει ανταγωνισμός και γεμάτα γήπεδα, αύξηση εσόδων, χορηγιών και βελτίωση υποδομών και εγκαταστάσεων. Και πάνω από όλα σημαίνει πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να κυνηγήσει το όνειρο του και να δουλέψει πάνω στο ταλέντο του και όχι να αναγκαστεί να διακόψει εντέλει μια καριέρα για να γίνει ασφαλιστής. Σε έναν ιδανικό κόσμο όλα αυτά είναι ικανά. Η Ευρώπη παρόλα αυτά είναι μακριά από το να χαρακτηριστεί ως ιδανικός κόσμος και αυτό κυρίως για λόγους που δεν κάνει να γραφτούν σε αυτό το site.