Που είναι πιο δύσκολα?
Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης media day, λίγο πριν την έναρξη της νέας σαιζόν στο ΝΒΑ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είπε κάτι – ανάμεσα σε πολλά άλλα – που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Ερωτώμενος σχετικά με την εμπειρία του από το πρόσφατο Ευρωμπάσκετ και τα συναισθήματα που του προκάλεσε ο αποκλεισμός της Εθνικής Ελλάδος από την τετράδα, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα : «Το μπάσκετ στην Ευρώπη είναι πιο δύσκολο από την Αμερική – εννοώντας το ΝΒΑ προφανώς.
Αυτή η κουβέντα, που παλιότερα είχε ξεστομίσει και ο Doincic σε ανύποπτο χρόνο, χωράει πολύ συζήτηση, αλλά για να σας βγάλω από την αγωνία, πιστεύω ότι έχει δίκιο!. Δηλαδή, όπως και να το κάνουμε, το μπάσκετ που παίζεται στην Ευρώπη και τις διοργανώσεις της FIBA (Eurobasket, World Cup κλπ) αποτελεί μεγάλη πρόκληση για έναν αθλητή επιπέδου ΝΒΑ και όπως να ‘χει, φαίνεται να «κλείνει» η ψαλίδα ανάμεσα σε παίχτες και ομάδες που φαινομενικά είναι αιώνες μακριά.
Ο πρώτος λόγος είναι προφανώς οι διαφορετικοί κανόνες με εξέχοντα αυτόν των 3 δευτερολέπτων. Δηλαδή – για όποιον δεν ξέρει στο ΝΒΑ έχει και αμυντικά 3 δευτερόλεπτα, ενώ “στας Ευρώπας” ο «ψηλός» μπορεί να κατασκηνώσει στη ρακέτα και όταν κορμιά σαν αυτά του Γιάννη πάνε να μπουκάρουνε, ή πέφτει ξύλο, ή τους περιμένει πάντα κάποιος, απομακρύνοντας όλο και πιο πολύ πιθανότητες για θεαματικά lay ups και καρφώματα που στολίζουν τα highlights των κινητών μας. ο Γιάννης αυτό το ξέρει καλά, όπως και οι «κοντοί» που βρίσκουν δυσκολότερα διαδρόμους να κάνουν τα «δικά τους», ωστόσο υπάρχουν και άλλες διαφορές (μέγεθος γηπέδου, time outs, τρίποντο, αριθμός φάουλ) αλλά καμία τόσο νευραλγική στην εξέλιξη του αγώνα και στην στρατηγική. Το άλλο που παίζει ρόλο – και το βίωσε συχνά ο Giannis – είναι η χαλαρότητα στα βήματα που έχουν γενικά στο ΝΒΑ, ενώ εδώ σε μας, τα δίνουν με μεγαλύτερη συχνότητα.
Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Βασικά αυτό από μόνο δε λέει τίποτα, αφού ως αντίβαρο, το ΝΒΑ έχει μια εξαντλητική σαιζόν με συνεχόμενα ταξίδια, 82 αγώνες regular season, και γενικά έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις, σωματικά κυρίως, από τους αθλητές. Και γι’ αυτό οι αθλητικοί παίχτες συνήθως τα πηγαίνουν καλύτερα. Εδώ όμως έγκειται και μια μεγάλη παγίδα. Τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί μια αντίληψη στους μπασκετμπολίστες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που μεταδίδεται σαν ιός. Η αίσθηση ότι η regular season “δε μετράει” και ότι το αληθινό μπάσκετ ξεκινάει με τα play offs. Αυτό επιφέρει πολλές συνέπειες. Game management, απουσίες, αλλά κυρίως χαλαρότητα στον τρόπο παιξίματος, κυρίως αμυντικά. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε τους Ευρωπαίους παίχτες (Jokic, Luca, Giannis) να πιέζουν πολύ σε κάθε αγώνα και να παίρνουν τους ατομικούς τίτλους εύκολα, ενώ αυτή η χαλαρότητα, φέρνει λάθη, οκνηρία και μια έλλειψη εγρήγορσης σε πάρα πολλούς νέους stars ακόμα και σε κρίσιμους αγώνες play offs. Είναι σα μια νέα ασθένεια, τους βλέπεις να παίζουν λες και πάνε στη γειτονιά για μπασκετάκι με φίλους. Ειδικά στην τελευταία σειρά play offs των τελικών, αυτό το mentality ήταν η διαφορά ανάμεσα στους Warriors και τους Celtics.
Οι Ευρωπαίοι παίχτες και γενικά όσοι γαλβανίζονται στις ακαδημίες Ευρωπαϊκού μπάσκετ, γνωρίζουν καλά τα βασικά. Οι περισσότεροι αμερικανοθρεμμένοι, επειδή πλημμυρίζουν από φυσικά προσόντα, αυτό που παρουσιάζουν είναι τόσο θεαματικό, που οι προπονητές τους, από πολύ νωρίς, δεν τους βάζουν σε καλούπια. Όταν όμως περάσουν στο ανώτερο επίπεδο, εκεί η αλτικότητα και η δύναμη δεν αρκούν. Χρειάζεται βαθιά γνώση των fundamentals, κάτι που σε μπασκετομάνες χώρες όπως η Ισπανία ή η πρώην Γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες, είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και πίεση από μικρή ηλικία. Το θέμα κρύβεται κάπως στο ΝΒΑ με την απουσία συστημάτων στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Όχι σε όλες τις ομάδες και όχι από όλους τους προπονητές, απλά σπάνια βλέπουμε σε έναν αγώνα σε set επιθέσεις, μόνο οργανωμένα συστήματα. Το μπάσκετ εκεί είναι πιο ενστικτώδες. Στην Ευρώπη αντίθετα είναι πιο αυστηρό τόσο στον επιθετικό όσο και στον αμυντικό σχεδιασμό.
Προφανώς και τα τελευταία 20 χρόνια το χάσμα ανάμεσα στις δύο σχολές έχει γεφυρωθεί αρκετά. Το γεγονός ότι Ευρωπαίοι παίχτες όχι απλά πετυχαίνουν, αλλά κυριαρχούν στο NBA, δημιουργεί μια φάλαση, που σε εμάς, τους απλούς θεατές κάνει μεγάλη ζημιά. Περιμένουμε να έρθει ό Γιάννης και σαν άλλος Γκάλης το ’87, να πάρει την κούπα μόνος. Και όταν αρχίζουν τα δύσκολα, εκεί μένουμε όλοι έκπληκτοι. Και η δήλωση που ξεκίνησε την κουβέντα μας, δεν είναι απλά μια δικαιολογία….