Κοιτάζοντας πίσω στους μεγάλους θριάμβους στα ομαδικά αθλήματα, κυρίως βέβαια της Ελλάδας, δε
δυσκολευόμαστε – ετεροχρονισμένα πάντα – να βρούμε τον κοινό παρανομαστή. Ομάδα με Όμικρον
κεφαλαίο. Τι κι αν όταν ο Γιαννάκης μάζευε όποιον guard έβρισκε, γέλαγα με την παρέα το 2005? Τι κι αν, όταν ο Ρεχάγκελ άφηνε έξω Ζήκο, Λυμπερόπουλο και ξεκίναγε Καψή, ήθελα να ουρλιάξω «Πόσα θα
μαζέψουμε φέτος?»… η ιστορία αποδεικνύει ότι η δουλειά που γίνεται μέσα στην ομάδα είναι που
μετράει και όχι απλά τα ονόματα, τα κασέ και οι γνώμες των απ’ έξω που «πολλά ξέρουν», μα δεν
έχουν ιδέα.
Ωραία το είπαμε, άντε τώρα να γίνει. Η ομάδα με Όμικρον κεφαλαίο είναι συνάρτηση πολλών
παραγόντων που όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πετύχει.
Αρχικά ο βασικός κορμός. Δηλαδή μια σειρά από παίχτες που δε θα λείπουν από πουθενά.
Προκριματικά, μεγάλες διοργανώσεις, προετοιμασία… Ναι… λίγο δύσκολο όμως. Όταν έχεις NBAers για
παράδειγμα, θα πεις «Luca, για έλα 11 ώρες ταξίδι για mini προετοιμασία κ ματσάκι με Μολδαβία…»
και ο Cuban θα βγαλει το εισητήριο… Στο δε ποδόσφαιρο αυτος είναι ο λόγος που οι Λατινοαμερικάνοι
είναι σκορποχώρι. Όλοι οι stars παίζουν Ευρώπη και που να τρεχουν κάτω από τον Ισημερινό κάθε
μήνα τώρα… και ποιος τους αφήνει. Χώρια που το ρίσκο τραυματισμού είναι μεγάλο και οι ιδιοκτήτες
που τους χρυσοπληρώνουν χάνουν μήνες από τη ζωή τους κάθε φορά που φταρνίζονται με τη φανέλα
της Εθνικής τους.
Την ίδια ώρα, πιο «μικρές» η ανύποπτες Εθνικές βρίσκουν τρόπο, βασικό κορμί και χτίζουν. Όχι τόσο
συχνά όσο παλιότερα, αλλά γίνεται…
Αυτό που πλέον δε συναντάται εύκολα είναι η διαχρονική ταυτότητα κάθε Εθνικής ομάδας. Με τους
παίχτες να αλλάζουν συλλόγους, με την πολυσυλλεκτικότητα, με την κυριαρχία τάσεων στην
προπονητική, οι ομάδες εγκαταλείπουν την ταυτότητά τους, που τους φέρνει επιτυχίες (μην αρνηθεί
κανείς ότι η Ελλάδα στο ποδόσφαιρο πάει μπροστά λόγω του αμυντικογενούς χαρακτήρα της). Δεν
υπογράφουν βέβαια οι Εθνικές συμβόλαιο με τρόπο παιξίματος. Από την άλλη η Ισπανία για
παράδειγμα, τα τελευταία 20 χρόνια σε ποδόσφαιρο (τσούκου τσούκου ) και μπάσκετ, εκτός από
παίχτες, έχει δικό της στυλ. Και φέτος αυτό την κράτησε ψηλά κόντρα στα προγνωστικά.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο και για το προφανές. Οι μεγάλες διοργανώσεις με Εθνικές ομάδες, έχουν χάσει
την αίγλη τους. Όχι για τον κόσμο. Που περιμένει πως και πως. Που θέλει να νιώσει ενωμένος με την
παρέα από «παραδοσιακούς» εχθρούς. Αλλά για τις μεγάλες επιχειρήσεις που λέγονται ομάδες και για
πολλούς παίχτες που η καριέρα τους και η οικονομική τους ευρωστία είναι πάνω απ όλα. Το μουντιάλ
και το Ευρωμπάσκετ πιο πολύ μπελάς παρά χαρά είναι. Δε γενικεύουμε, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Τα δε τερτίπια των ομοσπονδιών, όπως η ανάθεση του Μουντιάλ στο Κατάρ, με χειμωνιάτικη
διεξαγωγή στη μέση των πρωταθλημάτων, έχει κάνει έξαλλους και τους παίχτες. Σου λέει αυτοί κοιτάνε
τις τσέπες και ‘μεις θα το παίζουμε ήρωες?
Αό την άλλη το απρόβλεπτο έχει τη μαγεία του. Η Κροατία στον τελικό το 2018, ο Ρονάλντο σε ρόλο
Καραγκούνη το 2016, η Πολωνία φέτος στο Eurobasket ή η Ελλάδα το 2004 στη μεγαλύτερη ίσως
έκπληξη όλων των εποχών σε ομαδικά αθλήματα. Και σε knock out διοργανώσεις, όλα γίνονται.
Ας έχουμε όμως ΟΜΑΔΑ, για να αυξάνονται οι πιθανότητες….