Ένα από τα πιο επικίνδυνα όπλα της ανθρωπότητας είναι η νοσταλγία. Νοσταλγία της νιότης, της καλύτερης ζωής και των απλούστερων συνθηκών διαβίωσης. Στην ΓΗ του 21ου αιώνα, στην εποχή των παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων, της πανδημίας και της ακρίβειας, η νοσταλγία είναι αυτή που δίνει λίγη χαρά στην μέση και άνω ηλικία. Το να τα λέμε μεταξύ μας και να αναπολούμε παλαιότερες εποχές είναι ένα πράγμα. Το να μεταμορφώνεται η νοσταλγία μας σε pop culture από την άλλη είναι κάτι το τελείως διαφορετικό όμως, χωρίς αυτό απαραίτητα να μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Γενιές σαν και την δικιά μου η οποία γεννήθηκε 40 χρόνια πριν και η οποία κοντεύει να κάνει (αν δεν έχει ήδη κάνει) οικογένεια και η οποία βασανίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για να μπορέσει να επιβιώσει, είναι φυσικό να αναπολούν τα χρόνια της νιότης της. Η διαφορά όμως έγκειται στο γεγονός πως αυτά τα χρόνια τα βλέπει διαρκώς μπροστά της τώρα.
Κάτι λίγο τα social media και τα διάφορα γκρουπ που κυκλοφορούν εκεί, κάτι λίγο τα remakes παλιών τραγουδιών, ταινιών και σειρών και τσουπ ξαφνικά νιώθουμε πως ζούμε στα 80s χωρίς να ζούμε στα 80s. Κάτι σαν τα virtual reality τρενάκια, που κάθεσαι απλά σε μια καρέκλα, νιώθεις πως έχεις μπει στο space mountain train της Disneyland, αλλά στην πραγματικότητα είσαι απλά σε μια καρέκλα. Έτσι λοιπόν και τώρα. Βλέπεις το Cobra Kai για παράδειγμα και αναπολείς την πρώτη φορά που είδες την κλωτσιά «Γεράκι» του Daniel Larusso. Ακούς τους πρωταγωνιστές να τραγουδούν το «Eye of the Tiger» και νομίζεις πως θα δεις ξανά τον Mr T να φωνάζει «I Pity the fool». Ζούμε και αναπνέουμε για το ποιο vintage τραγούδι θα ανέβει ξανά στην κορυφή των charts επειδή το Stranger Things αποφάσισε να το φέρει “back to relevance”. Κάναμε το Top Gun: Maverick την πιο πετυχημένη ταινία στο παγκόσμιο box office. Οι REO Speedwagon έγιναν ξανά top band και το took it on the run ένα από τα πιο underrated τραγούδια όλων των εποχών. Με ένα scroll στο Tik Tok θα πέσουμε πάνω σε ατελείωτες σκηνές του Al Bundy, ενός fictional χαρακτήρα της σειράς Married with children, του οποίου η ζωή ως πωλητή παπουτσιών, αν και μίζερη ήταν αρκετή για να ζήσει μια ολόκληρη οικογένεια. Επαγγελματικές ομάδες ποδοσφαίρου, μπάσκετ και football έχουν στην μόδα πλέον να λανσάρουν throwback εμφανίσεις, μπας και χτυπήσουν το αίσθημα νοσταλγίας του κόσμου και δικαιολογήσουν το γεγονός πως κάποιος θέλει μισό μισθό για να αγοράσει ένα εισιτήριο και να δει την αγαπημένη του ομάδα από κοντά. Στην Αμερική του 2021, οι πωλήσει βινυλίων ξεπέρασαν κατά πολύ μάλιστα αυτές των CDs, ακόμη και τις αγορές online LPs. Η Nintendo αποφάσισε να λανσάρει ξανά το Super NES σε μια προσπάθεια να σώσει λίγο από το μεγαλείο της, εγχείρημα μάλιστα το οποίο είχε και πολύ καλά αποτελέσματα. Σήμερα μόλις πληροφορηθήκαμε πως ο Rapper Coolio, έχασε την ζωή του, οπότε μην σας προκαλέσει καμία εντύπωση αν το “Gangsta’s Paradise” ανέβει σήμερα στην κορυφή των charts. Στην Ελλάδα της 10ετής κρίσης όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που νοσταλγούν τα παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο και οι αναφορές στα social media με το τι θα μας χάριζε ο Ανδρέας δίνουν και παίρνουν. Μέχρι και επίδομα αναφοράς στα social media θα μας έδινε ο Ανδρέας το ξέρω. Τα δερμάτινα μπουφάν και τα biker shorts εμφανίστηκαν ξανά στην μόδα. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα τέλος πάντων.
«Νομίζω ότι νοσταλγούμε τα 80s γιατί ήταν μια δεκαετία που δεν υπήρχε άγχος. Όλα ήταν απλά, ακίνδυνα, το στυλ και η μουσική εκείνης της εποχής – Duran Duran, Eddie Van Halen – ήταν όλα υπέροχα. Ακόμη και όσοι δεν έχουν γεννηθεί στη δεκαετία του ’80 δεν μπορούν να συνδεθούν πλήρως με την εποχή, χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το YouTube και η Google, μπορούν εύκολα να έχουν πρόσβαση στα 70s / 80s». Τάδε έφη πριν δύο χρόνια ο πιο εμβληματικός ίσως σκηνοθέτης της δεκαετίας των 80s, Steven Spielberg, όταν και τότε προσπαθούσε να προωθήσει την ταινία του “Ready Player One” η οποία για σκεφτείτε…. Είναι ταινία που παρουσιάζει την εποχή των 80s. Σίγουρα δεν μπορώ να βρω κάτι λάθος στις δηλώσεις του. Τα 80s και τα 90s συμβολίζουν τις τελευταίες δεκαετίες ελευθερίας και απλούστευσης των πραγμάτων. Ήταν 40 – 50 χρόνια αφότου ο κόσμος είχε αφήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο πίσω του, ήταν η εποχή που ο ψυχρός πόλεμος έμπαινε στην τελική του ευθεία και η κοινωνία έδειχνε να θεραπεύεται από τα όσα δεινά είδε και τράβηξε κάτι δεκαετίες πιο πριν. Μετά ήρθε το millennium, το ευρώ, η κρίση, η αύξηση των τιμών της βενζίνης, του πετρελαίου, η κλιματική αλλαγή, ο covid 19, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το κακό συναπάντημα τέλος πάντων. Σαν ένας άγραφος κανόνας που να υπαγορεύει πως η ανθρωπότητα θα ορθοποδήσει για λίγο και τσουπ ξανά μανά τα ίδια. Ας της πετάξουμε τουλάχιστον μια νοσταλγία για να ξεχνιέται από αυτά που τραβάει. Τουλάχιστον όσοι από εμάς είναι ρομαντικοί απολαμβάνουμε το trend χωρίς να βγαίνει ένας αναστεναγμός από μέσα μας, αλλά ένα βαθύ πλατύ χαμόγελο.